دانلود پاورپوینت با موضوع بادگیرها
 
 
بخشی از مطالب: 
بادگیر برج‌هایی هستند که برای تهویه بر بام خانه‌ها ساخته می‌شود. بادگیر را همچنین بالای آب‌انبارها و دهانهٔ معدن‌ها برای تهویه می‌سازند.
 
    بادگیرها سازه هایی هستند که از قرنها پیش در مناطقی از خاورمیانه و مصر با آب و هوای گرم و مرطوب، به منظور جابجایی و خنک کردن هوای ساختمان ها مورد استفاده قرار می گرفته اند. در واقع، کاربرد اصلی بادگیرها، هدایت هوای بیرون به داخل ساختمان، خنک کردن نسبی و برقرای جریان طبیعی هوا در محل کار و سکونت مردم در شهرها و نقاط مختلف بوده است. بادگیرها برای برقراری جریان هوا در آب انبارهای عمومی و خنک نگه داشتن آب در این آب انبارها نیز کاربرد داشته اند. ایران از جمله کشورهایی است که با توجه به نوع معماری و آب و هوای آن ، به ویژه در شهرهای جنوبی و حاشیه ای کویر، از بادگیرها در شکل و اندازه های مختلف بهره گرفته است. بادگیرها دارای سطح مقطع های چهار، شش، و یا هشت وجهی بوده و در بعضی از موارد نیز دایره ای هستند.
    یکی از ویژگیهای مناطق کویری، استفاده از خشت خام و گل به عنوان مصالح اصلی ساختمان های قدیمی است که قدمت برخی از آنها به پیش از شکل گیری تمدن پارسی نیز می رسد. البته کمبود مصالحی مانند سنگ، چوب و نظایر آن، کم هزینه بودن و عملکرد حرارتی مناسب را می توان از مهمترین دلایل کاربرد وسیع گل و خشت خام در ساختمان ها عنوان کرد.
    ساخت بادگیرها، یکی از مهمترین آثار و شاهکارهای برجسته مهندسان و معماران هنرمند ایرانی است. بادگیرها در عین زیبایی و تزئین ساختمان، نقش بسیار مهم و مؤثری در تهویه فضای درونی ساختمان ها، آب انبارها و سرداب ها، به صورت طبیعی و بدون مصرف انرژی، داشته اند.
    از آن جا که وزش انواع باغدهای ثابت فصلی و روزانه، یکی از ویژگیهای اصلی اقلیمی مناطق کویری ایران به شمار می آید، بادگیرهای این مناطق نیز در جهت بادهای مطبوع1 و پر سرعت ساخته می شد. قسمت بالای بادگیر را در یک، دو، چهار، شش و یا هشت جهت، باز می گذاشتند به طوری که بالای دهانه ها رو به آسمان، بسته و پایین آن به طرف ستون بادگیر تا درون ساختمان و یا آب انبار ، باز بوده است. داخل ستون بادگیر (به جز بادگیرهای یکطرفه) بوسیله تیغه ها و پره های آجری مورب به چهار، شش و یا هشت قسمت می کردند تا جهت وزش باد دهانه یا کانال ورودی آن با ستون بادگیر، هماهنگ باشد. این فرآیند، موجب برقراری جریان هوا در فضای درونی ساختمان ها، آب انبارها و سرداب ها می شده است.
 
شکل 12-1، جهت جریان هوا را در شب و روز، در یک بادگیر متداول یا سنتی و در زمانی که هیچ بادی نمی وزد، نشان می دهد. شب هنگام و در غیاب باد، بادگیر مانند یک هواکش، هوای خنک تر بیرون را از طریق در و پنجره ها به داخل ساختمان می آورد. این هوا پس از دریافت حرارت از دیواره های ساختمان و بادگیر، گرم شده و از طریق دهانه های بالای بادگیر به بیرون می رود. ورود جریان هوای خنک به داخل ساختمان و بادگیر، سبب خنک شدن آنها می شود. در طول روز و در غیاب باد، بادگیر در خلاف جهت دودکش ها عمل می کند؛ به این ترتیب که هوای گرم بیرون، در اثر تماس با دیواره های بادگیر، که در طول شب قبل خنک شده، حرارت خود را انتقال داده و پس ازر سرد شدن به داخل ساختمان کشیده و سرانجام، از در و پنجره های ساختمان خارج می شود. مقدار انرژی قابل ذخیره در بدنه بادگیر، بعلت کم بودن جرم و گرمای مخصوص آن محدود است.